W Monterey na aukcję trafił Fiat 8V Supersonic by Ghia z 1953 roku. Co prawda licytacja nie wyłoniła zwycięzcy, ale niedługo po zakończeniu aukcji pojazd znalazł nowego właściciela.

Nawet bez nadwozia Fiat 8V był określany mianem mechanicznego arcydzieła. Nazwany „największą niespodzianką roku” przez Road & Track w momencie wprowadzenia na rynek w 1952 roku, 8V był szokująco dobrym pojazdem i do tego przystępnym cenowo. Wyposażony w zaawansowany silnik V8 z lekkich stopów, podwozie wykonane w technologii Siata i niezależne zawieszenie na obu osiach, Fiat stanowił ciekawą propozycję dla prywatnych kierowców wyścigowych. 

8V zwykle nosiły stosunkowo proste nadwozie, które przypominały inne pojazdy, jakie można było spotkać na torach wyścigowych. Ghia miała jednak inną wizję dla tego wyrafinowanego podwozia. Po obejrzeniu debiutu Supersonica na Paris Auto Show w 1953 roku, Lauve szybko zdecydował, że potrzebuje własnego. W korespondencji z Ghią odnotowano, że w listopadzie tego samego roku ten właśnie samochód – z białym nadwoziem i niebieskim wnętrzem – był w drodze do Ameryki na pokładzie SS Constitution.

Kolejny list od Ghia potwierdził otrzymanie samochodu przez Lauve’a i wyznaczył Paula Farago jako osobę kontaktową Lauve’a w sprawie wszelkich przyszłych potrzeb mechanicznych. Farago był projektantem z Detroit, mechanikiem i inżynierem, dżentelmenem wyścigowym, a także działał jako kluczowy pośrednik między Chryslerem a Carrozzeria Ghia w ważnych dla Chryslera latach Virgila Exnera. Dostrzegł znaczenie Fiata 8V Supersonic i sprowadził własny egzemplarz.

Pomoc Farago okazała się nieoceniona w 1954 roku, gdy po przejechaniu 9000 kilometrów w 8V Lauve’a pojawiły się problemy z silnikiem, które wydawały się nie do pokonania. Fascynująca korespondencja między Lauve’em a Enrico Minolą, kluczowym inżynierem Fiata ujawnia, że producent samochodów zamierzał wykorzystywać 8V tylko przez amatorskich kierowców wyścigowych. To, że Ghia zdecydowała się dopasować luksusowe nadwozie coupe do podwozia, a Lauve wcisnął swojego Supersonica do codziennej jazdy, było najwyraźniej sprzeczne z przeznaczeniem!

Mimo to Fiat zgodził się dostarczyć nowy silnik o numerze 000188 i jego elementy pomocnicze pod warunkiem, że pan Lauve zwróci oryginalny silnik o numerze 000039. Co ciekawe, silnika tego nigdy nie zwrócono Fiatowi i następnie zamontowano w innym Supersonicu 8V. Chociaż nowa jednostka została wysłana dość szybko, jego instalacja nie przebiegła gładko. Zachowany w aktach list z września 1956 r. wskazuje, że Fiat nadal znajdował się w warsztacie, częściowo z powodu źle dopasowanego układu wydechowego.

Tutaj z pomocą przyszedł Harley Earl, który pomógł Lauve’owi znaleźć i zainstalować (przy pomocy pracowników Chevroleta) silnik Chevroleta V8. W liście datowanym na 17. stycznia 1957 r., napisanym w trakcie trwania prac, Earl napisał, że to uroczy mały samochód i chciałbym, aby został ukończony, abyś mógł się nim cieszyć. 

Kłopoty z silnikiem nie mogły zachwiać miłości Lauve’a do jego Supersonica, a on i jego rodzina utrzymywali pojazd przez bardzo długi czas. Samochód został odnowiony w kolorze srebrnym, jak opisano w książce Tony’ego Adriaensensa Otto Vu. Ostatecznie Lauvesowie sprzedali Fiata w 1991 roku, a następnie w 1994 roku stał się własnością Erika Nielsena z Kalifornii. 

Samochód został następnie odrestaurowany w bogatej kombinacji granatu i brązu, z prawidłowym silnikiem 8V nr 000060 umieszczonym pod maską. Prace były dopracowane, a kolor uwydatniał wyszukane krzywizny nadwozia i wspaniałe akcenty, w tym chromowane felgi Borrani. Po odrestaurowaniu pojazd został zaprezentowany na Pebble Beach Concours d’Elegance w 2005 roku. Dekadę później był wystawiany na Kuwejckim Zlocie Elegancji w 2015 roku.

Po długotrwałym posiadaniu w znanej szwajcarskiej kolekcji, Supersonic trafił do dużej prywatnej kolekcji w Ameryce, gdzie był prezentowany wraz z dwoma innymi 8V, po czym w 2020 roku został nabyty przez właściciela zlecającego jego sprzedaż na aukcji. W 2023 roku zdobył nagrodę za design podczas Audrain Newport Concours, ocenianą przez Chipa Foose’a i projektantów Mike’a Simcoe (Cadillac) i Ralpha Gilliesa (Fiat Chrysler/Stellantis). 

Autor: Tomasz Nowak

Zdjęcia: Materiały prasowe