Postać niczym z powieści Alexandra Dumasa! Hrabia Trossi, któremu Enzo Ferrari powierzył stanowisko prezydenta swojej stajni wyścigowej, pochodził z Biella w Dolinie Aosty, ale ze swą bystrością, dowcipem, niebywałą zdolnością do improwizacji i brawury w zachowaniu, mógłby się z powodzeniem podawać za młodego Gaskończyka.

„Był to wysoki i postawny blondyn, noszący się z niedbałą elegancją – pisał o nim w swoich wspomnieniach Ferrari.- Pogodny, roztargniony, sprawiał wrażenie, że sprawy poważne odbijają się od niego nie wnikając do środka, a jednocześnie miał w sobie pewną wielkopańską godność. Nie przeszkadzało mu to kpić i śmiać się ze wszystkiego, nie wyłączając siebie. Wspaniały kierowca wyścigowy. Z beztroską i dezynwolturą robił, w życiu i na torze, to, co inni uważali za niemożliwe”.

Pewnego dnia w latach 30-tych, gdy Ferrari i Trossi wracali ze Szwajcarii po załatwieniu spraw związanych ze scuderią, zatrzymał ich żandarm, którego wyjątkowo ponury wygląd nie zwiastował niczego dobrego. Siedzący za kierownicą Trossi wiedział, że wręcz dramatycznie przekroczył ograniczenie prędkości i że szwajcarscy stróże porządku są na tym punkcie uczuleni. „Ależ ma pan absolutną rację” – zwrócił się pierwszy do policjanta, gdy ten sprawdzał ich dokumenty. „Rzeczywiście, jechałem z prędkością stu trzydziestu czterech kilometrów na godzinę”. Ta skrupulatność dodatkowo rozdrażniła żandarma, który prędkość samochodu mógł szacować jedynie na oko. „Sto trzydzieści cztery? Dlaczego akurat sto trzydzieści cztery?” – pomrukiwał ze złością. „Dlatego – kontynuował nie zbity z tropu Włoch – że władzom pilnującym porządku na drodze należy zawsze mówić jedynie prawdę, całą prawdę, nic innego, jak tylko dokładną prawdę” – zakończył z naciskiem, prawie krzycząc, czym tak zmieszał mało rozgarniętego funkcjonariusza, że uniknął kary i wszelkich dalszych indagacji.