Za pośrednictwem RM Sotheby’s sprzedano Ferrari F50 z 1997 roku. To egzemplarz nr 282 spośród wszystkich 349. wyprodukowanych sztuk. 

F50 kontynuował linię legendarnych 288 GTO i F40 jako flagowych supersamochodów Ferrari. Pojazd wprowadzono na rynek w 1995 roku. Model ten został opisany przez Ferrari jako „najbardziej zbliżony do drogowego samochodu Formuły 1, jaki firma kiedykolwiek zbudowała”. 

F50 dzielił wiele kluczowych atrybutów inżynieryjnych, inspirowanych pracą inżynierów ze stajni Scuderia Ferrari. Był on napędzany nowym silnikiem F130B, wolnossącą jednostką V12 o pojemności 4,7 litra, w dużym stopniu opartą na 3,5-litrowym silniku używanym w Grand Prix kilka lat wcześniej. Silnik wykorzystywał 60-zaworowy układ cylindrów, rozwijając moc 513 KM i maksymalny moment obrotowy w wysokości 470 Nm. Podczas jego budowy w fabryce w Maranello wykorzystano innowacyjne techniki produkcji stosowane przy wytwarzaniu bolidów F1. Stworzony dla uczczenia 50. rocznicy powstania Ferrari, model F50 był surową demonstracją osiągów Prancing Horse.

O ile F50 przesuwał granicę pod względem osiągów, to właśnie jego uproszczone, bezkompromisowe podejście sprawiło, że zyskał reputację jednego z najlepszych samochodów dla kierowcy. Pozbawiony funkcji takich~, jak wspomaganie kierownicy, wspomaganie hamowania, ABS, czy nawet elektrycznego sterowania szyb, F50 zapewniał świetne wyczucie drogi, jednocześnie czerpiąc korzyści z masy zaoszczędzonej dzięki braku takich technologii. 

Projektanci Ferrari wykorzystali wysoce wyrafinowane materiały kompozytowe i zastosowali techniki konstrukcyjne typowe dla bolidów Formuły 1, budując F50 wokół podwozia z włókna węglowego, co zaowocowało uzyskaniem masy na sucho wynoszącej ledwie 1230 kg.

Ten egzemplarz, oznaczony numerem 282 spośród 349 sztuk F50 stworzonych podczas dwuletniej produkcji modelu, został jako nowy wysłany do Ferrari UK w sierpniu 1995 roku, a następnie przydzielony do dystrybucji za pośrednictwem Lancaster Garages w Colchester, Essex. W tym samym miesiącu jego ewentualny pierwszy właściciel podpisał umowę z dealerem, aby otrzymać samochód po jego ukończeniu przez fabrykę. W kwietniu 1997 roku fabryka wydała świadectwo pochodzenia, a w tym samym miesiącu F50 został ukończony i był gotowy do eksportu. Wykończono go w kolorze Rosso Corsa, z lakierem Nero i wnętrzem w kolorze Rosso.

Pierwsi dwaj właściciele F50 nie utrzymali go długo i został sprzedany w październiku 1997 r. trzeciemu właścicielowi, mieszkańcowi Aberdeenshire w Szkocji, który opiekował się samochodem przez następne 17 lat. Czwarty właściciel kupił Ferrari za pośrednictwem Top Gear Specialist Cars z Bathgate, West Lothian w Szkocja, w 2014 roku.

We wrześniu 2015 r. powierzono Stewart Roden Motors z Boxburn wykonanie przeglądu i serwisu, diagnozując i usuwając jednocześnie inne usterki, a łączna kwota prac wyniosła 10 041,88 funtów. W listopadzie 2020 r. samochód powrócił do tego samego warsztatu w celu serwisowania, z pracami obejmującymi wymianę wybranych części zawieszenia, na łączną kwotę 7 226,18 GBP. W kwietniu 2021 r. F50 ponownie trafił do Stewart Roden Motors w celu wymiany zbiornika paliwa, co kosztowało 16 402,01 GBP. 

Warto zauważyć, że Stewart Roden był wcześniej właścicielem zespołu Scuderia Ecosse, który odniósł wielki sukces w wyścigach GT z samochodami wyścigowymi 360 i 430 zbudowanymi przez Michelotto i jest uważany za specjalistę Ferrari, do tego wybierany przez wielu szkockich kolekcjonerów Ferrari. Znajdujące się w aktach faktury zawierają szczegółowe informacje na temat wcześniejszego serwisowania.

Prezentowany na sprzedaż z wybranymi książkami, w tym oryginalną kartą gwarancyjną, dokumentacją historyczną, certyfikatem pochodzenia, oryginalną walizką i narzędziami, F50 w momencie katalogowania miał przebieg raptem 24 008 mil (czyli 38 637 km).

Autor: Tomasz Nowak

Zdjęcia: RM Sotheby’s