Włoski samochód, włoskie serpentyny, włoskie espresso. Każde z osobna przyspiesza bicie serca, a połączone w jedną przygodę są gwarancją niezwykłych przeżyć!

Wybierając się w 2017 roku na wyprawę drogami słonecznej Italii postanowiliśmy rozpocząć ją od Dolomitów. Ten położony najbliżej polskich granic fragment Włoch kusił już od dawna, przejeżdżałem koło niego dziesiątki razy, jednak nigdy nie było mi dane pobłądzić między wapiennymi szczytami (ech, autostrady). Tym razem jednak postanowiliśmy wjechać w samo ich centrum i pokręcić się w pobliżu Cortiny d’Ampezzo.

Okolica ta słynie ze swoich niezliczonych stoków narciarskich i z tego, że w 1981 roku Roger Moore rozbijał się tam czerwonym Lotusem Esprit, przedstawiając się jako Bond, James Bond. Obserwując tamtejszą kulturę, trochę przestarzałą architekturę i ciężkie do wytłumaczenia ceny trudno nie odnieść wrażenia, że lokalna społeczność postanowiła pozostać w tych czasach. Uderzający w tej części Włoch okazał się… brak włoskości. W austriacko brzmiących miejscowościach, austriacko brzmiące hotele zbudowane w iście austriackim stylu serwowały austriackie piwa. Nawet osoby postronne komunikowały się między sobą w języku Austriaków, uważając go widocznie za prostszy niż oficjalnie uznawany w regionie język ladyński.

Nie trafiliśmy tam jednak, aby rozwodzić się nad architekturą, lecz żeby podziwiać niespotykane krajobrazy i przemierzać wspaniałe passi w poszukiwaniu najlepszych punktów fotograficznych. Przygoda rozpoczęła się już podczas zakwaterowania w jednym z typowych obiektów tego regionu zwanego Ciasa (co po Ladyńsku oznacza „dom”), znajdującego się na samym szczycie malutkiej miejscowości La Val. Widok z tarasu tylko utwierdzał w przekonaniu, że przed nami niezwykła przygoda!

Na pierwszy cel obraliśmy jezioro o dumnej i – oczywiście – austriackiej nazwie Sorapiss. Już sam dojazd do punktu wyjścia okazał się nieprzeciętną ucztą dla oka i pozwolił po raz pierwszy posmakować górskich serpentyn.

Dwugodzinny spacer wzdłuż skalistego zbocza miał nas doprowadzić do czegoś pokroju Morskiego Oka, tylko położonego wyżej. Wszystkie zdjęcia, jakie widzieliśmy przed podróżą, wydawały się nierealne. Ciężko było uwierzyć, że takie kolory występują w rzeczywistości. Pogoda dopisała – było ciepło, słonecznie, niemal bezchmurnie. Minęliśmy schronisko, wiedzieliśmy, że to już tu. Od jeziora dzielił nas mały pagórek, na który pierwsza wdrapała się Asia i oznajmiła krótko: „Łał…”. Dołączyłem do niej niespełna 10 sekund później i zaniemówiłem…

We włoskiej motoryzacji, włoskiej kuchni i włoskim stylu uwielbiam podziwiać detale – tysiące małych rzeczy składających się w jedną, imponującą całość. Dokładnie to ujrzeliśmy za pagórkiem – postrzępione chmury na błękitnym niebie, poszarpane szpice z fakturą, jakiej jeszcze nigdy nie widziałem, odrobinę śniegu i niespotykany wręcz turkus jeziora – to zasługa wapiennego dna i krystalicznie czystej wody z lodowca. Powrót tą samą drogą zazwyczaj dłuży się i nudzi, tym razem jednak było inaczej.

Szybka podróż nad jezioro Misurina, całkiem smaczna pizza w pizzerii Edelweiss i stajemy przed bramkami, których przejazd oznacza ulżenie kieszeni o 25 euro… Tak, droga pod schronisko Auronzo. Sporo, ale w zamian otrzymujemy kawałek spokojnego, gładkiego asfaltu w kształcie niezdarnie rozrzuconego spaghetti i wijącego się w tak wspaniałej scenerii, że ciężko zdecydować pomiędzy tempem żółwim a wyścigowym…

Parking przy schronisku znajduje się ponad 2300 metrów nad poziomem morza, dzięki czemu bez większego wysiłku, po godzinnym spacerze znajdujemy się wyżej niż najwyższy szczyt w Polsce. Ujrzeliśmy wtedy miejsce, które spokojnie można określić stolicą Dolomitów – Grava Longa.

Niecałe 5 minut dzieli nas od punktu, z którego można podziwiać dostojne Trzy szczyty – Tre Cime di Lavaredo – w pełnym majestacie.

W Dolomitach można spędzić pół życia wciąż odkrywając nowe miejsca, jednak to jest dostępne dosłownie dla każdego. Wystarczy mieć 25 euro (lub 4 euro na autobus – my wybraliśmy Alfę) i kondycję fizyczną typu „do sklepu po panini”.

Kolejny dzień, kolejny cel – jedziemy przez Passo Gardena (pogoda nie dopisała, zakręty jak najbardziej) w kierunku małego wybryku natury – Piramidi di Terra. Jest kilka punktów w Dolomitach, w których można obejrzeć te twory, w wybranym przez nas miejscu niestety nie było możliwości podejścia do nich bliżej.

Po szybkich, lecz trochę nudnych kilkunastu kilometrach drogi, dojeżdżamy do Santa Magdalena, po austriacku St. Maddalena (nie mylić z Santa Maddalena, po austriacku St. Magdalena…). Jest to jeden z najpiękniejszych foto-punktów w całej okolicy: malownicza wioseczka z malutkim kościółkiem na tle czystych, skalistych gór, dopełniona popołudniowym słońcem robi wrażenie!

Po wyczerpującym dniu za kółkiem kierujemy się w stronę naszego noclegu. Nawigacja twierdzi, że 40-kilometrowy odcinek pokonamy w prawie półtorej godziny i szybko dowiadujemy się dlaczego – jedziemy piękną drogą przez las przepełnioną ślepymi zakrętami, lecz szerokość asfaltu tylko sporadycznie dochodzi do 4 metrów. W tych trudnych warunkach dołącza do nas kolega, wyraźnie dając nam do zrozumienia, że chciałby poruszać się szybciej.

Przepuszczamy go przy pierwszej nadarzającej się okazji – czyli 15 minut później – i rozpoczynamy zabawę w ściganie Ferrari.

Po zasłużonym odpoczynku i kolejnym wieczorze z austriackim piwem, wyruszamy w kierunku Gardy. Byłoby jednak zbyt nudno jechać ponownie tymi samymi drogami, udajemy się więc na północ, odwiedzić kolejną łatwą lokalizację. Lago di Braies (tak, wciąż jesteśmy we Włoszech) to kolejne miejsce dostępne dla każdego, oddalone zaledwie 5 minut od parkingu, a równocześnie zapierające dech w piersiach.

Szybka sesja zdjęciowa i w drogę – w kierunku Passo di Giau. Wymarzona droga dla wszystkich fanów pojazdów motorowych – na szczycie spotkaliśmy wielu motocyklistów, klub Mazdy MX-5, pasjonatów skuterów i kilka klasycznych brytyjskich roadsterów.

Szybkie proste, ciasne nawroty, tunele i mosty – wszystko w scenerii białych skał z zielonymi łąkami u podnóży. Raj dla kierowców, zaburzony obecnością tylko jednego fotoradaru nieopodal szczytu – inteligentnie, jako że za zakrętem znajduje się parking i wielu rozkojarzonych ludzi.

Delektujemy się Dolomitami jeszcze dłuższy czas, zatrzymując się po drodze w kolejnym punkcie dla leniwych – Carezza. Da się wyczuć już bliskość drogi tranzytowej Innsbruck-Bolzano-Trydent – rozbudowany parking z infrastrukturą turystyczną i kilkoma wycieczkami autokarowymi na miejscu nie zaburza jednak wrażenia jakie wywiera krajobraz, który dane jest nam zobaczyć.

Dolomity można zwiedzać na różne sposoby. Z kijkami i plecakiem można w nich zaginąć na pół roku i przemierzać wszystkie szlaki, w tym profesjonalnie przygotowane trasy wspinaczkowe. Można również podróżować między skałami samochodem co chwilę rozwiązując dylemat, czy kolejny zakręt chcemy pokonać szybko, czy może się nim delektować. Jestem jednak pewny, że po każdej wyprawie w ten region pozostanie niedosyt.

W tym roku w ramach Roadtrip Italia 2018 ponownie odwiedzimy Dolomity. Jeżeli chciałbyś przekonać się, jak wielkie potrafią wywrzeć wrażenie – zapraszamy do wspólnego wyjazdu!

Szczegóły Roadtrip Italia 2018: https://www.facebook.com/events/212200146009019/

Low Traveller (tekst) https://www.facebook.com/LowTraveller/
JZyzak (zdjęcia) https://www.facebook.com/jzyzak.photo/