Umieść za kierowcą 12-cylindrowy 5-litorowy silnik przeciwsobny z 4 wałkami rozrządu i mocą prawie 300 kW, zleć Pininfarinie zaprojektowanie oryginalnego nadwozia, a otrzymasz naprawdę wspaniały samochód.
Pod koniec lat 80. wydawało się, że każdy Ferrari, stary czy nowy, jest wart dziesiątki tys. dolarów więc niej jego cena katalogowa. Kiedy produkowano rocznie w fabryce w Maranello mniej niż połowę 4000 wozów produkowanych obecnie, krąg klientów Ferrari był ograniczony.
Dwuosobowy Berlinetta Boxer (BB), najlepszy w swojej klasie, jeździł już od 1973. i doczekał trzech zmian modelu. Wóz starzał się, a zasobni klienci Ferrariego szukali nowszych. Oczywiście BB nie łatwo było zastąpić. Było to superauto pierwszej generacji z silnikiem centralnym, w którym zasady konstrukcji samochodów wyścigowych wykorzystano do budowy samochodu drogowego.
Rozwiązanie Ferrariego ujawniono podczas Paryskiego Salonu Samochodowego w 1984 r. Nazwa ożywiła pamięć o ich najsłynniejszym wozie wyścigowym : Testa Rossa – „czerwona głowa”. Owe maszyny zwyciężając w Le Mans, nazwano tak z powodu malowanych na czerwono pokryw rozrządu silników V12. Nowy model Ferrari również miał silnik V12, ukryty pod nowym krzykliwym nadwoziem.
Nowa Testarossa była niskim samochodem, pięknym, szerokim i bardzo kosztownym (w 1991 r. trzeba było wydać na nią 115 500 £). Pięć przetłoczeń na boku nadwozia ciągnęło się od wnęki poprzez drzwi ku przodowi. Miało to stać się charakterystycznym wyznacznikiem tego wozu, kopiowanym na mniejszych modelach, a od 1989 r. nawet na modelu 348. Sylwetka była dziełem studia Pininfariny, który nadał kształty większości słynnych modeli Ferrari. Boczne poszycie stało się cnotą z konieczności. Przerabiając nadwozie BB inżynierowie Ferrari zdecydowali się przesunąć chłodnicę poza kabinę, przed tylne koła. Skuteczne chłodzenia mogą zapewnić chłodnice z potężnymi wlotami powietrza. Zamiast ukrywać je, Pininfarina zrobił z nich ozdobę. Pomysł ten zastosowano też do szerokiego tyłu samochodu, z kratą przez całą jego szerokość, nowymi prostokątnymi, zespolonymi tylnymi lampami oraz węższą częścią poniżej zderzaka, pomiędzy rurami wydechowymi. Jednak pewne cechy konstrukcji nadal były odbiciem wcześniejszych rozwiązań Ferrariego. Zachowano kratę przednią, choć nie służyła już jako wlot powietrza do chłodnic montowanych po bokach. Umieszczono w niej przewody doprowadzające powietrze do przednich hamulców.
W zasadzie Testarossa to połączenie starego z nowym. Sercem każdego Ferrari jest silnik, a dla Testarossy Ferrari wybrał 12-cylindrowy silnik o poziomym układzie cylindrów. Dlaczego, skoro swą reptuację oparł na doskonałej serii silników V12? Może należy raczej spytać dlaczego Ferrari tak długo dochodził do rozwiązania poziomego, obniżającego środek masy, szczególnie w zastosowaniach wyścigowych
5-litrowy silnik Testarossy nawiązywał do 12-cylindrowego boxera z modelu BB, ale był wynikiem najnowszych osiągnięć techniki. Zachowując ten sam podstawowy kształt, miał po 4 zawory na cylinder, a nie 2, jak w BB. Szczególną uwagę zwrócono na przewody ssące pozbawione wewnętrznych zawirowań, a elektroniczny układ wtrysku paliwa Bosch KE-Jetronic skutecznie rozdzielał dopływ benzyny. Aby w pełni wykorzystać nowy układ wtrysku paliwa, inżynierowie Ferrari zadecydowali się przejść z 2 zaworów na 4 w każdym cylindrze. Wybór ten niósł wiele zalet : poprawił przepływ umożliwiający zwiększenie mocy i momentu, oraz zmniejszył zużycie paliwa.
Podwójne wałki rozrządu w każdej głowicy napędzane są specjalnymi paskami zębatymi typu Goodyear Supertorque PD, które nie są wrażliwe na zmiany cieplne silnika, i nie dopuszczają do nadmiernego naprężenia pasków.
Efektem przeróbki był silnik łatwiejszy w obsłudze i ważący o ok. 20kg mniej od swojego poprzednika. Szczególnie ważne było znaczne zwiększenie mocy do 290 kW, która była osiągana przy 6300 obr/min.
Silnik 12-cylindrowy, zastosowany w wozie z silnikiem centralnym, przy tradycyjnym układzie przeniesienia napędu jest bardzo długi. Ferrari w modelu BB rozwiązał ten problem umieszczając układ napędu poniżej silnika. W efekcie skrzynia biegów znajduje się przed tylną osią, a sprzęgło i koło zamachowe za nią. Testarossa ma to samo rozwiązanie, choć wciąż ma wiele wspólnego z tradycyjnymi konstrukcjami Ferrari. Podwozie zbudowano według praktyki Ferrariego, jako kratownicę z kwadratowych i prostokątnych rur stalowych, do której zamocowano płaty poszycia nadwozia, elementy zawieszenia i inne. Interesujący pomysł stanowi tylna rama pomocnicza do zawieszenia silnika. Jest to oddzielna rama mocowana śrubami do ramy głównej i można ją opuszczać wraz z silnikiem dla ułatwienia dostępu do silnika i tylnego zawieszenia.
Zawieszenie jest typowe dla Ferrari, wypracowane podczas wielu lat wyścigów. Z przodu i z tyłu jest to zawieszenie niezależne, z dwoma trójkątnymi wahaczami, ze sprężyną, amortyzatorem i stabilizatorami poprzecznymi. Główny ciężar spoczywa na tylnych kołach, więc tył Testarossy jest wyposażony w układ podwójnych sprężyn i amortyzatorów.
Ferrari był dumny z wnętrza Testarossy. W wywiadzie prasowym powiedziano : „Jest to salon jeżdżący z prędkością 300 km/h”. Fotele dobrze utrzymują siedzącego i są w pełni regulowane. Poprzez obciągniętą skórą kierownicę MOMO widać kwadratową tablicę przyrządów, z dwoma dużymi okrągłymi wskaźnikami : prędkościomierzem wyskalowanym do 320 km/h i obrotomierzem do 10 000 obr./min. z
czerwonym polem zaczynającym się od 6800 obrotów. Pomiędzy dwoma dużymi wskaźnikami znajdują się 2 mniejsze : temperatury wody oraz ciśnienia oleju. Jeżeli Testatrossa miała służyć do turystyki, trzeba było zamówić zestaw skórzanych walizek mieszczących się pod pokrywą przednią i za siedzeniami.
Oto więc okręt flagowy Ferrariego. Najlepszy wóz turystyczny ze wszystkimi tradycyjnymi cechami Ferrari : świetny 12-cylindrowy silnik, wnętrze obszyte skórą, tradycyjne metaliczne stuknięcia włączanego biegu i osiągi na miarę oczekiwań : 100 km/h osiągamy po 5,2 sekundy a prędkość maksymalna to prawie 290 km/h.
Stylizacja
Na nadowziu nisko przed kołami umieszczono mały emblemat z nazwiskiem Pininfariny. To na cześć firmy z Turynu, która nie tylko zaprojektowała Testarossę, ale też zmontowała i polakierowała każde nadwozie. Kontakty Ferrariego z Pininfariną trwają od 1952 r. i niemal każdy osobowy Ferrari jest przez niego projektowany. W Wyniku tej współpracy powstały takie wozy jak 250 California Spyder, Lusso, Daytona i Dino 246GT – z których każdy uznano za arcydzieło. Połączenie układów mechanicznych Ferrariego z sylwetką nadwozia Pininfariny uczyniło Testarossę, jednym z najbardziej poszukiwanych samochodów na świecie.
Wnętrze również nie ustępowało nadwoziu. Ferrari obficie zastosowało skóry Connolly którymi obszyto fotele i elementy wykończenia, a klienci mogli wybrać jeden spośród dziewięciu odcieni skóry. Każde siedzenie mogło być regulowane, a na zagłówkach wytłaczano emblemat z charakterystycznym koniem.
Silnik
Z technicznego punktu widzenia, najciekawszą częścią Testarossy jest silnik. Ferrari nie mógł sprzedawać modelu BB w USA, ponieważ nie spełniało ono surowych amerykańskich wymagań w zakresie emisji spalin. Testarossa musiała dopasować się do wymogów amerykańskiego rynku, i tutaj rozwiązanie przyniosła technika 4-zaworowa. 4 zawory pozwoliły na skrócenie okresu równoczesnego otwarcia zaworu ssącego i wydechowego, a to z kolei zmniejsza zanieczyszczenie spalinami. Należało również w znacznym stopniu zmienić układ ssący i układ wydechowy. Zmieniono także układ wtrysku paliwa z mechanicznego K-Jetronic Boscha, na bardziej nowoczesny układ elektroniczny KE – Jetronic. Zastosowano też sterowany komputerem zapłon Marelli Microplex 120B, uzyskując w rezultacie lepiej pracujący silnik o większej mocy.
Z mocą maksymalną 290 kW przy 6300 obr-min, Testarossa ma o 37 kW więcej niż model BB. Jest to znaczny wzrost mocy, jeżeli pojemność skokowa w dalszym ciągu wynosiła 5 l. Przeróbki zwiększyły również moment obrotowy z 448 Nm przy 4300 obr/min, do 490 Nm przy 4500 obr/min.
Zdjęcia : Lucas Scarfone, ozcarsightings.com, RossoCorsa.pl
Chcesz porozmawiać o tym aucie? Zapraszamy na nasze forum do tematu Ferrari Testarossa
No Comment