20 sierpnia 2022 roku podczas aukcji organizowanej przez RM Sotheby’s wystawiony na licytacje zostanie Fiat 8V Supersonic by Ghia z 1953 roku. Szacowana wartość pojazdu może sięgnąć nawet 2 mln dolarów. 

Ten pojazd określany był mianem diamentu, który wydobyto z kopalni węgla. Został opracowany przez producenta masowego, znanego bardziej z przystępnych cenowo modeli, np. Topolino i 500. Po wprowadzeniu na rynek w 1952 roku, magazyn Road & Track opisał przypominający klejnot 8V jako największą niespodziankę roku. Auto miało nie tylko sportowe nadwozie, ale kryło zaawansowany silnik V8 zbudowany ze stopów lekkich. Podwozie wykonano w technologii Siata, do tego dorzucono niezależne zawieszenie na wszystkich czterech kołach. Otto Vu, jak nazywano go po włosku, był niezwykle pożądany w momencie debiutu.

Powstało łącznie 114 egzemplarzy tego modelu, korzystającego z różnych nadwozi. Jednym z najbardziej uderzających było to, zaprojektowane przez Giovanniego Savonuzziego, inspirowanego odrzutowcami, o czym świadczy przydomek Supersonic.

Nadwozie Supersonic zostało pierwotnie zaprojektowane dla samochodu wyścigowego Alfa Romeo 1900 i charakteryzowało się długą maską ze stromo pochyloną przednią szybą oraz małymi końcówkami wydechu, które miały przypominać wydechy odrzutowców. Wkrótce potem amerykański projektant Paul Farago zamówił podobną stylizację dla podwozia 8V i tak powstało 14 kolejnych egzemplarzy, z których każdy wyróżniał się indywidualnymi detalami, ale w dużej mierze wszystkie pozostały wierne oryginalnemu projektowi. 

Według książki Otto Vu Tony’ego Adriaensa z 2005 roku, podwozie numer 000049 zostało wyposażone w silnik numer 000085 i wysłane przez fabrykę Fiata w połowie lipca 1953 roku w celu montażu dziesiątego nadwozia Supersonic. Według poprzedniego wieloletniego właściciela Geralda Farbera, pojazd został prawdopodobnie pokazany na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie w 1954 roku. Podobno sprowadził go do Stanów Zjednoczonych prezes Chryslera K.T. Keller. 8V wkrótce sprzedano swojemu pierwotnemu właścicielowi, Lou „Królowi Prędkości” Fageolowi, trzykrotnemu zdobywcy Złotego Pucharu w wyścigach łodzi motorowych, a także jednemu z braci, których firma autobusowa Twin Coach zbudowała kilka interesujących dwusilnikowych samochodów wyścigowych.

Pan Fageol wystawił swoją futurystyczną zabawkę na 7. dorocznym Pebble Beach Concours d’Elegance, wówczas dopiero raczkującym pokazie samochodów sportowych na półwyspie Monterey. Supersonic zaprezentowano w klasie D: Europejskie samochody sportowe powyżej 10 000 dolarów. 

Następnie właściciel dostosował 8V do swoich potrzeb, nitując na tylnych błotnikach płetwy w stylu Imperial i dodając zestaw opon Continental. Na szczęście obie modyfikacje zostały przeprowadzone jako łatwo odwracalne dodatki, bez cięcia oryginalnego metalu, a syn pana Fageola usunął zmiany po śmierci ojca w 1961 roku.

Rodzina Fageol sprzedała Fiata w 1968 r. Edowi Hieshetterowi, który pozostał w jego posiadaniu przez osiem lat, zanim sprzedał samochód Paulowi Lazarosowi, byłemu pracownikowi projektanta Paula Farago (znanego entuzjasty 8V, który był pierwotnym właścicielem prototypu 8V Supersonic, numer podwozia 000035). W 1979 roku Lazaros sprzedał Supersonica panu Farberowi, który umieścił samochód w magazynie, planując jednocześnie kompleksową renowację do oryginalnej specyfikacji. Chcąc poświęcić swój czas i upewnić się, że praca została właściwie przeprowadzona, Farber skrupulatnie badał samochód gromadząc książkę z fotografiami z epoki i dokumentacją, która pozostaje z nim do dziś. Udało mu się również odnaleźć i ponownie zamontować oryginalny silnik o numerze 000085, który został wcześniej wymieniony na jednostkę Chevroleta.

W marcu 2007 roku pan Farber rozpoczął długo oczekiwaną renowację korzystając z obszernego wkładu pana Lazarosa, który pozwolił, aby jego osobisty samochód (nieodrestaurowany oryginalny 8V Supersonic zamówiony przez Paula Farago) został dokładnie przestudiowany jako wzór. Lampy tylne i tarcze kół precyzyjnie wykonano na wzór tych z samochodu Farago-Lazaros. Większość prac mechanicznych, w tym przebudowę skrzyni biegów, zawieszenia i podwozia oraz przełączników na desce rozdzielczej, powierzono Lazaros Engineering. Dick Nuss’s Engine Machine Service z Inglewood w Kalifornii, warsztat szanowany za swoje doświadczenie w dziedzinie 8V, odbudował silnik Tipo 104 o identycznej numeracji, wyposażając go w zmodernizowane pręty, tłoki, łożyska i sprężyny zaworowe zapewniając, że będzie służyć przez wiele lat.

W sierpniu 2015 roku, po 36 latach pieczołowitej opieki, pan Farber sprzedał Fiata szanowanemu kolekcjonerowi Orinowi Smithowi. Do 2017 roku pojazd gościł na licznych wystawach, by w marcu trafić do nowego właściciela po sprzedaży za pośrednictwem RM Sotheby’s.

Autor: Tomasz Nowak

Zdjęcia: Materiały prasowe